بدهی های جاری و بدهی های غیر جاری

دارایی ها معمولاً به دارایی های جاری و دارایی های غیرجاری تقسیم می شوند. اولی شامل وجه نقد، مبالغ دریافتنی از مشتریان، موجودی ها و سایر دارایی هایی است که انتظار می رود در چرخه عملیاتی بعدی (تولید، فروش و جمع آوری) مصرف شوند یا به راحتی به وجه نقد تبدیل شوند.

رسیدگی تراکنش های بانکی

دارایی های غیرجاری ممکن است شامل مطالبات غیرجاری، دارایی های ثابت (مانند زمین و ساختمان)، دارایی های نامشهود (مانند مالکیت معنوی) و سرمایه گذاری های بلند مدت باشد.

بدهی ها به طور مشابه به بدهی های جاری و بدهی های غیر جاری تقسیم می شوند. بیشتر مبالغ قابل پرداخت به تامین کنندگان شرکت (حساب های پرداختنی)، به کارکنان (دستمزدهای پرداختنی)، یا به دولت ها (مالیات های پرداختنی) جزو بدهی های جاری می باشد. بدهی های غیرجاری عمدتاً شامل مبالغ قابل پرداخت به دارندگان اوراق قرضه بلندمدت شرکت و مواردی مانند تعهدات به کارکنان تحت برنامه های بازنشستگی شرکت است. تفاوت بین کل دارایی های جاری و کل بدهی های جاری به عنوان خالص دارایی های جاری یا سرمایه در گردش شناخته می شود.

به عنوان مثال، در ایالات متحده، حقوق صاحبان سهام بین سرمایه پرداخت شده و سود انباشته تقسیم می شود. سرمایه پرداخت شده نشان دهنده مبالغی است که در ازای سهام ممتاز و سهام عادی شرکت به شرکت پرداخت می شود. بخش عمده آن، سرمایه پرداخت شده توسط سهامداران عادی، معمولاً به دو قسمت تقسیم می شود، یکی نشان دهنده ارزش اسمی یا ارزش اظهار شده سهام و دیگری نشان دهنده مازاد بر این مقدار است. مقدار سود انباشته تفاوت بین مبالغی است که شرکت در گذشته به دست آورده و سود سهامی که بین مالکان تقسیم شده است.

تقسیم کمی متفاوت از حقوق صاحبان سهام در بیشتر اروپای قاره ای و در سایر نقاط جهان استفاده می شود. این طبقه بندی بین آن دسته از مبالغی که جز به عنوان بخشی از انحلال رسمی تمام یا بخشی از شرکت (سرمایه و اندوخته قانونی) قابل توزیع نیست و آن دسته از مبالغی که از این طریق محدود نمی شوند (ذخایر آزاد و سود توزیع نشده) تمایز قائل می شود.